ประวัติของตรีโกณมิติ

นักคณิตศาสตร์มุสลิมในยุคกลาง ( หรือยุคมืด ตามคำเรียกของชาวยุโรป ) มีส่วนอย่างมากในการพัฒนาและอุทิศผลงานในคณิตศาสตร์สาขาตรีโกณมิติ โดยพวกเขาได้รับแนวคิด
พื้นฐานมาจาก
ตำราคณิตศาสตร์อินเดียที่ชื่อว่า Surya SiddhAnta ( สุริยสิทธานตะ )
ตำราอัลมาเกส ( เป็นภาษาอาหรับแปลว่ายิ่งใหญ่ที่สุด แสดงให้เห็นว่านักคณิตศาสตร์อาหรับยกย่องหนังสือเล่มนี้มาก )
ตำราสเฟียริก ของเมเนลาอุสนักคณิตศาสตร์ชาวกรีก
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่านักคณิตศาสตร์กรีกและอินเดียจะมีบทบาทในการพัฒนาตรีโกณมิติ แต่ทว่านักประวัติศาสตร์คณิตศาสตร์หลายท่าน ได้ให้เกียรตินักคณิตศาสตร์อาหรับว่า เป็นผู้พัฒนาความรู้ในสาขานี้อย่างแท้จริง
สำหรับประเทศไทย ก็มีศาสตร์ตรีโกณมิติเข้ามาตั้งแต่สมัยสุโขทัย ผ่านทางคัมภีร์สุริยยาตร์ สำหรับคำนวณหาตำแหน่งพระอาทิตย์และพระจันทร์ และปรากฏการณ์ข้างขึ้นข้างแรม โดยปรากฏตาราง SINE ทุกๆมุม 15 องศา เรียกว่า ตารางฉายา ส่วน COSINE จะใช้หลักการเทียบตารางฉายา เรียกว่า โกฏิฉายา
ปัจจุบัน มีการนำตรีโกณมิติไปใช้ในงานสาขาต่างๆ เช่น เป็นเทคนิคในการสร้างรูปสามเหลี่ยม ซึ่งใช้ในวิชาดาราศาสตร์เพื่อวัดระยะทางของดาวที่อยู่ใกล้ ในภูมิศาสตร์ใช้วัดระยะทางระหว่างหลักเขตที่ดิน และใช้ในดาวเทียมนำทาง งานที่มีการใช้ประโยชน์จากตรีโกณมิติ ได้แก่ ดาราศาสตร์ , ทฤษฎีดนตรี , สวนศาสตร์ , ทัศนศาสตร์ , การวิเคราะห์ตลาดการเงิน อิเล็กทรอนิกส์ , ทฤษฎีความน่าจะเป็น , สถิติศาสตร์ , ชีววิทยา , การสร้างภาพทางการแพทย์ เภสัชศาสตร์ , เคมี , วิทยาศาสตร์กายภาพสาขาต่างๆ , การสำรวจพื้นดิน , วิทยาแผ่นดินไหว ภูมิมาตรศาสตร์ , สถาปัตยกรรม , สัทศาสตร์ , วิศวกรรมไฟฟ้า , การทำแผนที่ , วิศวเครื่องกล และผลิกศาสตร์